ข้ อคิดการใช้เ งิ น ในยุคที่คนชอบแข่งกันอวดร ว ย

เจ้าของร้านทองใส่ทองเส้นเท่าหนวดกุ้ง แต่ลูกจ้างบางคนทั้งหมดที่มีในชีวิต ขน มาผูกไว้ที่แขนแขวนที่คอหมด เจ้าของโชว์รูมรถขับมอไซค์คันเก่า ไปซื้ อส้มตำหน้าปากซอย แต่ลูกจ้างบางคน จะทำทุกวิถีทาง เพื่อประกาศให้โลกรู้ว่ามีรถหรูขับ เจ้าของกิจการตื่นตี 5 มาเปิดร้านทำงาน เก็บร้านนอนอีกที 4-5 ทุ่ม

แต่ลูกจ้างบางคน ตื่น 8 โมงเลิก 5 โมงเย็นบอ กลำบาก เจ้าของเขียงหมู ขา ยได้วันละหมื่น เก็บทุกบาทอ ย่ างดีใส่ไว้ตู้เซฟ สิ้นเดือนรีบเอาเข้าแบง ค์แต่ลูกจ้างบางคน มีเงิ นแสนก้อนเดียวในชีวิต เอามาวางเรียงถ่ายรูปโชว์ลงโซเชี่ยล ให้โลกโ จ รรู้ว่ากูมี

เฮียข ายส่งอะไหล่รถทั่วจังหวัด มีกิจการหล า ยสิบล้าน กินข้าวแกงข้างบ้าน กับกาแฟ 7-11 แต่ลูกจ้างบางคน ของอาเฮีย ซื้ อ กาแฟแก้วละสองร้อย เพื่อถ่ายรูปอัพลงเฟส แล้วมาบ่นกับเฮียว่าปล า ยเดือนไม่มีเงิ นซื้ อข้าวกิน ขอเบิกล่วงหน้า เ ศ ร ษ ฐีร้านขา ยส่ง สอนให้ลูกทุกคนทำงานหาร า ยได้พิเศษ

เพื่อมีเ งินเก็บ ไปซื้ อของฟุ่มเฟือยที่อย ากได้เอง ถัดไปข้างบ้าน ส่งลูกเรียนกรุงเทพ ลูกบ่นอย ากได้โทรศัพท์ใหม่ รีบรูดบัตรซื้ อให้ เจ๊ร้านขา ยส่งปลาทะเลในตลาดแห่งนึง ข ายได้วันเป็นล้าน เจ้าของใส่เสื้อห่านคู่ตัวไม่ถึงร้อยมาแผง แต่ลูกจ้างบางคน ใส่เสื้อแบรนด์ห้างร า ค าหลักพัน มาทำงาน

อ่ า นจบคุณอาจค้านว่า ความสุขคนเรามันไม่เหมือนกันปะว่ะ คนเราหาเงิ น มาแล้ว ไม่ใช้เพื่อให้ตัวเองมีความสุข แล้วจะหาไปทำไม ผมก็จะตอบกลับไปว่าร ว ยแล้ว จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ แต่ถ้ายังจนอยู่ จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ ไม่ได้ผมจุกเ พ ร า ะมันจริงถ้ายังไม่ร ว ยไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตยังไงก็ได้

เ พ ร า ะสุดท้ายความอวดติดหรูจมไม่ลงมันจะตกเป็นภาระ ต่อในคนรุ่นหลัง เหนื่อยหรือยังชีวิตจอมปลอมชีวิตที่ต้องสร้างภาพถ่าย รูปอัพลงเฟสว่า ตัวเองหรูว่าตัวเองมี แต่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังกว่าจะได้มา ต้องเป็นห นี้แค่ไหน ถ้าคิดเป็นชีวิตก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ ถ้าคิดไม่เป็นก็จงอยู่แบบเดิมต่อไป

ที่มา chayend  stand-smiling